လင္းလင္း၏ မွတ္စုမ်ား

ဒီတစ္ေခါက္ မေလးနွစ္ကူး Hari Raya မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကုမၸဏီက တစ္ပါတ္ ပိတ္မယ္ဆိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တဲ့ စည္သူနဲ႔ ဟူတန္မယ္လင္တန္ (Hutan Melintang) ကို ခရီးအတူသြားၾကဖို႔ တိုင္ပင္ထားပါတယ္။ စည္သူက ဟာရီရာယာရက္ မတိုင္မွီ ၁၉ ရက္ေန႔မွာ မေလးရွားကို ၀င္မွျဖစ္မယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ သူ႔ မေလးရွားဗီဇာက ၁၉ရက္ေန႔ သက္တမ္း ကုန္ေတာ့မယ္တဲ့။ ဒီေတာ့ ၁၉ရက္ေန႔ ေသာၾကာေန႔ ညေနပိုင္းကားနဲ႔ မေလးရွားကို ၀င္လာပါတယ္။ ည ၁နာရီေလာက္ သူတို႔ကားက Bukit Jalil မွာဂိတ္ဆံုးတာမို႔ ကၽြန္ေတာ္က Bukit Jalil မွာ သြားၾကိဳလိုက္ပါတယ္။ စေနေန႔ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ရံုးကေန႔တစ္၀က္ တက္ရေသးတယ္။ အလုပ္ကိစၥျပီးမွ Simpang Empat ကိုသြားမယ့္ ကားလက္မွတ္ကို Pudu Raya မွာ သြား၀ယ္ျဖစ္ပါတယ္။ ကားလက္မွတ္က Kuala Lumpur ကေန Simpang Empat ကို တစ္ေယာက္ မေလးေငြ RM 13.20 က်ပါတယ္။ အဲဒီ့ေန႔ကေတာ့ ေ၀ျဖိဳးကို တရုတ္တန္းနဲ႔ Kota Raya ကုန္တိုက္ လိုက္ပို႔ျပီး အိမ္ပဲ ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ 20.9.2009 ရက္ေန႔မွာ နံနက္ေစာေစာထျပီး ရံုးကအစ္မကို သြားေခၚရပါေသးတယ္။ သူ႔အိမ္မွာပဲကားထားခဲ့ျပီး Pudu Raya ကားဂိတ္ကို Taxiငွားျပီး ထြက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ကားက၉နာရီမွာထြက္မွာမို႔ နံနက္စာကို ကားဂိတ္မွာပဲ စားလိုက္ၾကပါတယ္။ ကားစထြက္ေတာ့ ၉နာရီ ၁၅မိနစ္ ရွိေနပါျပီ။ လမ္းတေလွ်ာက္မွာေတာ့ စည္သူက ေတြ႔သမွ်ကို ဓါတ္ပံုလိုက္ရိုက္ပါတယ္။ လမ္းေဘးတေလွ်ာက္ ပတ္၀န္းက်င္ ရႈခင္းေတြက အရမ္းပဲလွပပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ကေတာ့ ဆီအုန္းပင္ေတြကို ေတြ႔ေနရတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆီအုန္းပင္ေတြက စိုက္ခါစဆိုေတာ့ ေတာင္ေတြကိုပတ္ျပီး ေဖာက္ထားတဲ့ လမ္းေတြကို ကားေပၚကေန အတိုင္းသား ျမင္ေနရတာပါ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဆီအုန္းပင္ အၾကီးေတြသာ ေတြ႔ေနက်ဆိုေတာ့ တညီတညာ စိုက္ျပီးခါစ အပင္ေပါက္ေလးေတြကို ေတာင္ကတံုးေပၚမွာ အစီအရီေတြ႔ေနရတာ တမ်ိဳးအျမင္ ထူးေနပါတယ္။ တစ္ေနရာမွာေတာ့ လမ္းေဘးတစ္ေလွ်ာက္မွာ စပါးစိုက္ခင္းေတြ ေတြ႔ရပါတယ္ မေလးရွားမွာ စပါးစိုက္ခင္းကို ေတြ႔ရတာ ပထမဦးဆံုးပဲ ဆိုပါေတာ့။ ဒီေနရာမွာေတာ့ ေတာင္ေတြမရွိပဲ ျမင္ကြင္းတဆံုး ေျမျပန္႔လြင္ျပင္ၾကီးကို ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ စပါးခင္းေတြျမင္ရေတာ့ အမိျမန္မာျပည္ကို ပိုလို႔ေတာင္ သတိရမိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ရန္ကုန္ကေနျပီး မအူပင္ကို သြားတဲ့လမ္းကို သြားသတိရမိပါတယ္။

ဟူတန္မယ္လင္တန္ (Hutan Melintang)

ဒီလိုနဲ႔ ၁၂ နာရီခြဲေလာက္မွာ Teluk Intan ကားဂိတ္ကို ကိုေရာက္လာပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က Simpang Empat ကို ေက်ာ္လာခဲ့တာပါ။ အမွန္က Simpang Empat မွာဆင္းရမွာပါ။ အဲဒီ့ကေနပဲ စင္ပန္း အန္ပတ္ ကို ျပန္ျပီး Taxi ငွားျပီး လာခဲ့ပါတယ္။ Taxi ခက RM 35 ေပးလိုက္ရပါတယ္။ စင္ပန္းအန္ပါတ္ ေရာက္ေတာ့ အသိမိတ္ေဆြျဖစ္တဲ့ ကိုေအာင္ေငြက ေစာင့္ၾကိဳေနပါတယ္။ ကိုေအာင္ေငြရဲ႕ အိမ္ကို စ၀င္၀င္ခ်င္းမွာပဲ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ရုပ္ပြားေတာ္ကို သပၸါယ္စြာနဲ႔ ဖူးေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔ရဲ႕ ဘာသာေရး ကိုင္းရႈိင္းမႈဟာ ဘယ္လိုေနရာမွာျဖစ္ျဖစ္ မေမွးမွိန္ မေပ်ာက္ကြယ္တာကို ဂုဏ္ယူမိပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ကိုေအာင္ေငြက ဦးစီးျပီး သူ႔အိမ္မွာ Hutan Melintang ကိုေရာက္ရွိလာတဲ့ ရဟန္းသံဃၤာေတာ္ေတြ အတြက္ ေရလုပ္သားေတြရဲ႕ စုေပါင္းအလႈေငြကိုု တစ္ေန႔ RM 1 က် အလွဴေငြ ထည့္၀င္ စုေဆာင္းထားျပီး ခရီးစားရိတ္၊ ကထိန္ပြဲ၊ ၀ါဆိုသဃၤန္းကပ္လွဴပြဲေတြကို ဒီအလွဴေငြထဲကေနျပီး အလွဴဒါန ျပဳလုပ္ေလ့ရွိတယ္ဆိုတာ သိရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္သားလဲ တစ္ဦးကို RM 50 စီ ပုေလာျမိဳ႕နယ္မွာ က်င္းပမယ့္ ကထိန္ပြဲအတြက္ အလွဴေငြထည့္၀င္လိုက္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ခဏေလာက္ နားျပီး ေန႔လည္စာကို ပင္လယ္စာနဲ႔ ဧည့္ခံပါတယ္။ ဟင္းခ်က္စရာေတြကို တရုတ္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို ပို႔ေပးထားျပီး ခ်က္ခိုင္းေစတာလို႔ ဆိုပါတယ္။ တရုတ္ စားေသာက္ဆိုင္ကလဲ ဆိုင္ပိတ္ခါနီးမွာ မွာထားတဲ့ ဟင္းေတြကို ေကာင္းစြာခ်က္ေပးထားပါတယ္။ ဟင္းေတြကေတာ့ ရွယ္ပါပဲ။ အမ်ားစုက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းစည္သူ႔အၾကိဳက္ ပင္လယ္စာေတြပါ။ ေန႔လည္စာကို ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ အမ်ားၾကီး စားျဖစ္လိုက္တယ္။ စားျပီးေသာက္ျပီးေတာ့ ခဏနားျပီး ကိုေအာင္ေငြက ေရလုပ္ငန္း အေတြ႔အၾကံဳေတြကို ေျပာျပပါတယ္။ ဟူတန္မယ္လင္တန္ မွာရွိတဲ့ ျမန္မာ ေရလုပ္သားေတြရဲ႕ဘ၀အေၾကာင္း။ Overstay သမားေတြကို Immigration က၀င္ဖမ္းတဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပပါတယ္။ Over Stay သမားေတြအတြက္ အဖမ္းမခံရေအာင္ မေလးရွား ရင္းဂစ္ RM3000 ေလာက္ အျမဲေဆာင္ထားရေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္စ္ပို႔အစစ္ ကိုင္ေဆာင္ထားေပမယ့္ Hutan Melintang မွာက ထိုင္းပတ္စ္ပို႔ကို ကိုင္ေဆာင္မွသာ စက္ေလွနဲ႔ ပင္လယ္ကို ထြက္လို႔ရတယ္လို႔ ေျပာျပပါတယ္။ မေလးရွား လူ၀င္မႈၾကီးၾကပ္ေရးက ၀င္စစ္တဲ့အခါ ထိုင္းလူမ်ိဳး စကားျပန္တစ္ဦး လိုက္ပါလာျပီး ထိုင္းဟုတ္မဟုတ္ စစ္ေဆးတယ္လို႔သိရပါတယ္။ တကယ္လို႔ အလိမ္ေပၚရင္ေတာ့ အဖမ္းခံရျပီေပါ့။ ေရလုပ္ငန္း ကၽြမ္းက်င္တာခ်င္းဆို ျမန္မာေတြကေတာင္ သာပါဦးမယ္။ ျမန္မာရယ္လို႔ ထင္ေပၚစြာ မေနရဲတဲ့အျဖစ္ကို ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္ေနရတဲ့ အျဖစ္ကို စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါတယ္။ လူ၀င္မႈၾကီးၾကပ္ေရးကလြဲလို႔ ေတာ္ရံုရဲေတြကေတာ့ သိပ္မႈစရာမလိုပါဘူး။ မေလးရွားမွာလဲ အရာရာကို ေငြနဲ႔ေျဖရွင္းလို႔ရတာေတြ အမ်ားၾကီးရွိေနပါေသးတယ္။ ဟူတန္မယ္လင္တန္မွာ ေရလုပ္သား အမ်ားစုက ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြျဖစ္တဲ့ ဘိတ္၊ ထား၀ယ္၊ မြန္လူမ်ဳးေတြနဲ႔ ရခိုင္လူမ်ိဳးေတြသာ အမ်ားစု အလုပ္လုပ္ကိုင္ ေနၾကတာပါ။ ဟူတန္မယ္လင္တန္ ျမိဳ႕ငယ္ဟာလည္း မေလးလို Sungai Bemama လို႔ေခၚတဲ့ အေရွ႕ေတာင္ကေန အေနာက္ေျမာက္ဘက္ကို စီးဆင္းေနတဲ့ ဘီမားမား (Bemama) ျမစ္ တစ္ေလွ်ာက္မွာ တည္ထားျပီး ကမ္းေျခ တစ္ေလွ်ာက္မွာေတာ့ ငါးလုပ္ငန္း စက္ရံုေတြနဲ႔ တံငါရြာေလး တစ္ရြာလိုပါပဲ။ Bemama ျမစ္ကေနျပီးေတာ့ ပင္လယ္၀ကိုေတာ့ တစ္နာရီခြဲေလာက္ ေမာင္းရပါတယ္။ စက္ရံုေတြမွာေတာ့ ျမန္မာအမ်ားစု၊ ဗီယက္နမ္နဲ႔ အင္ဒိုနီးရွား လူမ်ိဳးတခ်ိဳ႕ေတြ႔ရပါတယ္။

ညေန ၃ နာရီေလာက္မွာ အနီးအနားက ကမ္းေျခတစ္ခုကို လိုက္ပို႔ေပးမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ မနက္ျဖန္မွ Pangkor ကၽြန္းကို လိုက္ပို႔ေပးမယ္ဆိုျပီး အစီအစဥ္ဆြဲထားတာပါ။ Pangkor ကၽြန္းကေတာ့ မေလးရွားမွာ လန္ကာ၀ီကၽြန္းျပီးရင္ ဒုတိယအေကာင္းဆံုးလို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဒီကၽြန္းေပၚမွာပဲ မေလးရွားေရတပ္ ရွိတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီ့ကၽြန္းကိုေတာ့ မနက္ျဖန္မွပဲသြားဖို႔ စီစဥ္ထားတာပါ။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ အနီးနားက Kampung Tebok Seri Tanjung ကမ္းေျခဘက္ကို သြားၾကပါတယ္။ အရင္ဆံုး အဲဒီ့ကမ္းေျခကို သြားဖို႔အတြက္ Bemama ျမစ္တစ္ဖက္ကမ္းျဖစ္တဲ့ Sungai Ayer Tawer ဘက္ကို ဇက္နဲ႔ကူးရပါတယ္။ Sungai Ayer Tawer ကေတာ့ မေလးအေခၚအေ၀ၚျဖစ္ျပီး Fresh Water လို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ တစ္ဖက္ကမ္းကို ကူးတဲ့ ဇက္ကေတာ့ သိပ္မၾကီးလွပါဘူး။ တစ္ဖက္ကမ္းကို ကားလမ္းနဲ႔ ပံုမွန္သြားမယ္ဆိုရင္ Telok Kerdu ကေနျပီး တစ္ပါတ္ၾကီး သြားရတာမို႔ ဒီဇက္ဆိပ္ကိုပဲ အဓိကအသံုးျပဳေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ဖက္ကမ္းကို ေရာက္ေတာ့ အရင္ဆံုး ၾကိဳဆိုေနၾကတာက ဆိပ္ကမ္းနားမွာ ေနေနၾကတဲ့ ေမ်ာက္တစ္အုပ္ပါ။ ရီးသြားေတြက ေမ်ာက္ေတြကို အစာေကၽြးၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ျပန္လာမွပဲ အစာေကၽြးမယ္ဆိုျပီး အသင့္ေစာင့္ေနတဲ့ ကားနဲ႔ ဆက္ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ လမ္းေဘး တေလွ်ာက္ကေတာ့ မျမင္ခ်င္မွအဆံုး ဆီအုန္းပင္ေတြေပါ့ဗ်ာ။ ၁၅ မနစ္ေလာက္ ေမာင္းျပီးေတာ့ ကမ္းေျခဘက္ကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ကားကေတာ့ ၅နာရီေလာက္မွ ျပန္လာၾကိဳမယ္ဆိုျပီး ျပန္ထြက္သြားပါတယ္။ ဒီ Kampung Tebok Seri Tanjung ကမ္းေျခမွာက ေရကူးလို႔မရပါဘူး။ ကမ္းေျခဘက္မွာ သဲေသာင္ျပင္မရွိပဲ ေက်ာက္တံုးေတြနဲ႔မို႔ အပန္းေျဖ အနားယူရံု သက္သက္ပါပဲ။ ကမ္းေျခကေန ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ရင္ ပင္လယ္ျပင္ၾကီးကို မ်က္စိတဆံုး ျမင္ေတြ႔ေနရပါတယ္။ ေလေကာင္း ေလသန္႔ ရွူရွိုက္ရင္း ကမ္းေျခမွ ဓါတ္ပံုေတြ အေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရိုက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကမ္းေျခမွာေတာ့ စြန္လႊတ္တဲ့သူေတြ၊ အပန္းေျဖလာတဲ့သူေတြကို အေတာ္အတန္ ေတြ႔ရပါတယ္။

အဲဒီ့မွာ ညေန ၅နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္အထိ ေနျပီးမွ လာၾကိဳတဲ့ ကားေရာက္လာလို႔ အားလံုး ဇက္ဆိပ္ဘက္ကို ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ စည္သူကေတာ့ ကားေရွ႕ခန္းမွာ ကားဒရိုက္ဘာ တရုတ္လူမ်ိဳးနဲ႔ စကားေဖာင္ဖြဲ႔ေနပါတယ္။ အျပန္လမ္းတစ္၀က္မွာ ကား Accidence ျဖစ္ေနတာလို႔ ရဲေတြ မီးသတ္သမားေတြနဲ႔ ရႈပ္ေနပါေသးတယ္။ ကားေပၚကေနၾကည့္လိုက္ေတာ့ မေလးရွားထုတ္ Proton Saga အမ်ိဳးအစား ကားအျဖဴေရာင္ ကားေလးတစ္စီး လမ္းေဘးထိုးက်ေနတာ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ မေလးရွားက လမ္းေတြက ေကာင္းေတာ့ ကားေမာင္းသူေတြကလဲ အျမန္ေမာင္းၾကတာမ်ားပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လဲ မၾကာခဏ မေတာ္တဆ ယဥ္တိုက္မႈေတြ ေတြ႔ေနရပါတယ္။ ဇက္ဆိပ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကိုေအာင္ေငြက ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ေမ်ာက္စာ ၀င္၀ယ္ေနလို႔ ခဏေစာင့္ေနၾကပါတယ္။ တစ္ဖက္ကမ္းက ဇက္ကလဲ မေရာက္ေသးတာမို႔ ေမ်ာက္စာ ေကၽြးဖို႔အတြက္ ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကတာပါ။ ခဏၾကာေတာ့ ကိုေအာင္ေငြက မုန္႔ထုပ္ေတြနဲ႔ ေရာက္လာပါတယ္။ မုန္႔ထုပ္ တခ်ိဳ႕ကို အတူလာတဲ့ အစ္မဆီကို ေပးလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေတာထဲက ေမ်ာက္အုပ္က အျပင္ကို ေျပးထြက္လာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီ့ထဲကမွ ေမ်ာက္တစ္ေကာင္က မုန္႔ထုပ္ေတြ ၀င္လုလို႔ အစ္မလဲ ေၾကာက္လန္႔ျပီး မုန္႔ထုပ္ေတြ လႊတ္ခ်လိုက္လို႔ ေမ်ာက္ေတြက ဆြဲေျပးသြားပါတယ္။ အနီးနားက အႏိၵယ လူမ်ိဳးတစ္ဦးက ၀င္ေခ်ာက္လွန္႔ေတာ့မွ မုန္႔ထုပ္ေတြ လႊတ္ခ်ျပီး ေျပးပါေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့မွ ေအးေအးေဆးေဆး မုန္႔ထုပ္ေတြ ေဖာက္ျပီး ေမ်ာက္စာေကၽြးျဖစ္ပါတယ္။ အလြန္ေလာဘၾကီးတဲ့ ေမ်က္ေတြေတြ႔သလိုပဲ ၾကီးနိုင္ငယ္ညွဥ္း အက်င့္ရွိတဲ့ ေမ်ာက္တခ်ိဳ႕လဲ ေတြ႔ရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေမ်ာက္ေတြကေတာ့ လက္ထဲမွာ မုန္႔နွစ္ခုေလာက္ရတာနဲ႔ ေခ်ာင္တစ္ခုမွာ ေအးရာေအးေၾကာင္း သြားစားေနၾကပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္အခုလို တရိစာၦန္ ေလးေတြကို အစာေကၽြးေမြးရတာ စိတ္ထဲမွာပီတိျဖစ္မိတာ အမွန္ပါ။ ေမ်ာက္စာ ေကၽြးျပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ တစ္ဖက္ကမ္းက ဇက္ေရာက္လာတာနဲ႔ တစ္ဖက္ကမ္းကို ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ဇက္မထြက္ခင္ ဘီမားမား (Bemama) ျမစ္ရဲ႕ ေန၀င္ဆည္းဆာအလွကို ဓါတ္ပံုရုိက္ယူနိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ညဘက္ ၇ နာရီေလာက္မွာေတာ့ အနီးနားက ျမန္မာဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ညစာသြားစားၾကပါတယ္။ ဟင္းေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အၾကိဳက္ ပင္လယ္စာပါပဲ။ အဲဒီ့ဆိုင္မွာ စားရတာကေတာ့ တကယ္ပဲျမန္မာျပည္က စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ စားေသာက္ရသလိုပါပဲ။ ငါးေပါင္းဟင္းရယ္။ ပုဇြန္ထုပ္ေၾကာ္၊ ၾကက္သားဟင္းအစပ္ခ်က္၊ ေက်ာက္ပုဇြန္ဟင္းခ်ိဳနဲ႔ ငါးပိရည္ တို႔စရာရယ္ပါ။ စားျပီးေသာက္ျပီးေတာ့ အိမ္ကိုပဲ ျပန္လာၾကျပီး ေစာေစာအနားယူလိုက္ၾကပါတယ္။

ေနာက္တစ္ေန႔ 21.9.2009 ရက္ေန႔ နံနက္ပိုင္းမွာေတာ့ Pangkor ကၽြန္းကို သြားဖို႔အတြက္ ျပင္ဆင္ၾကပါတယ္။ စည္သူနဲ႔ ေ၀ျဖိဳးကလဲ ဒီေန႔မွာ ရံုးျပန္တက္ရမွာမို႔ ျပန္မလာနိုင္တဲ့အေၾကာင္း ခြင့္တစ္ရက္ ထပ္တင္လိုက္ၾက ပါတယ္။ နံနက္ပိုင္း ျမန္မာဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ နံနက္စာသြားစားၾကပါတယ္။ နံနက္စာစားရင္း ဆိုင္မွာ စည္သူနဲ႔ ရံုးက အစ္မက စကားနိုင္လုေနၾကေသးလို႔ ေ၀ျဖိဳးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နွစ္ေယာက္သား ရီေနရပါေသးတယ္။ နံနက္စာ စားျပီး အိမ္ကိုပဲျပန္လာကာ Pangkor ကၽြန္း ဇက္ဆိပ္ကို လိုက္ပို႔ေပးမယ့္ ကားေစာင့္ေနၾကပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီ့ေန႔မွာ ကားက ဘယ္လိုမွ ငွားလို႔မရဘူး ျဖစ္ေနပါတယ္။ နံနက္ ၁၀ နာရီထိုးအထိ အဆင္မေျပ ျဖစ္ေနတာနဲ႔။ ကိုေအာင္ေငြအိမ္က အစ္ကိုတစ္ေယာက္က စက္ေလွေတြကို လိုက္ျပီးေလ့လာဖို႔ ဖိတ္ေခၚတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ စည္သူရယ္ နွစ္ေယာက္သား သူ႔ဆိုင္ကယ္နဲ႔ လိုက္သြားပါတယ္။ စက္ရံုေရာက္ေတာ့ ပင္လယ္က ျပန္၀င္လာတဲ့ စက္ေလွေတြ မကပ္ေသးတာနဲ႔ စက္ရံု အတြင္းပိုင္း ထဲပဲ လိုက္ေလ့လာျဖစ္ပါတယ္။ ငါးၾကိတ္တဲ့ စက္ေတြနဲ႔ အေအးခန္းေတြနဲ႔၊ ငါးေရြးတဲ့ေနရာေတြကို လိုက္ေလ့လာျဖစ္ပါတယ္။ ငါးစာအတြက္ ဖြဲေတြကိုေတာ့ စက္ရံုတြင္းမွာပဲ ပံုထားတာ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ စည္သူက ငါးေရြးတာ ၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုတာနဲ႔ အဲဒီ့အစ္ကိုကပဲ သူ႔အသိ စက္ရံုကို ေခၚသြားပါတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ စက္ေလွကပ္ခါစမို႔ ငါးေတြကို စက္ေလွ၀မ္းဗိုက္ထဲကေနျပီးျ ျခင္းေတာင္းထဲထည့္ကာ ကမ္းေပၚကေန ကရိန္းနဲ႔ဆြဲတင္ပါတယ္။ အဲဒီ့ေနာက္ ငါးေရြးတဲ့ အဖြဲက ျခင္းထဲက ငါးေတြကို ဗန္းထဲထည့္ျပီး သူ႔အမ်ိဳးအစားအလိုက္ ေတာင္းေတြထဲ ခြဲထည့္ပါတယ္။ ေအာက္မွာေတာ့ ပင္လယ္ေရခူေတြကို ဒီအတုိင္းပစ္ထားျပီး ေရခူမ်ားမ်ားရမွ ေရာင္းလို႔အဆင္ေျပျပီး အနဲအက်ဥ္းကိုေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲ ပစ္ထားတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ ပင္လယ္ဂဏန္းေတြလဲ ဒိလိုပါပဲ။ ေရခူတခ်ိဳ႕ထဲမွာေတာ့ ငါးအေသေတြေတြ႔လို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ ေရခူကငါးအုပ္ထဲ၀င္ျပီး စားထားတာပါတဲ့။ ေရခူက ဂ်ယ္လီတံုးၾကီးလိုပဲ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔နွစ္ေယာက္လဲ ကိုင္ၾကည့္ခ်င္တာနဲ႔ ယားမယား ေမးၾကည့္ေတာ့ ဒီေကာင္က ေသသြားတဲ့အခါမွာေတာ့ မယားေတာ့ဘူးတဲ့။ တစ္ခ်ိဳ႕ နီညိုေရာင္ အေကာင္ေတြကေတာ့ ယားတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔နွစ္ေယာက္သား အဲဒီ့မွာ ဓါတ္ပံုေတြရိုက္ျပီးေတာ့ ကိုေအာင္ေငြတို႔ ကမ္းေျခသြားဖို႔ ေစာင့္ေနၾကမွာစိုးတာနဲ႔ ျပန္လာခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အခုခ်ိန္အထိ ကားက ငွားလို႔အဆင္မေျပဘူး ျဖစ္ေနတယ္ေလ။ ကိုေအာင္ေငြလဲ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးနဲ႔ ဟိုေျပးဒီေျပး ကားလိုက္ငွားေနရတာ တစ္စီးမွ အဆင္မေျပျဖစ္ေနပါတယ္။ သူလဲ အခ်ိန္ ေနာက္က်ေနမွာစိုးလို႔ အသည္းအသန္ ကားလိုက္ငွားေနရွာတာပါ။ ဒါေပမယ့္လဲ ဒိေန႔တစ္ေန႔လံုး ကားတစ္စီးမွ ငွားလို႔အဆင္မေျပခဲ့ပါဘူး။ ညေနမွကားရရင္လဲ ေရာက္ျပီးျပန္လာရံုသာ ျဖစ္ေနမွာမို႔ လက္ေလွ်ာ႔ လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ကိုေအာင္ေငြလဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အလြန္ပဲ အားနာေနပါတယ္။ စည္သူတို႔ ခြင့္ယူထားျပီးမွ အစီအစဥ္ပ်က္သြားလို႔ အလြန္အားနာေနတာျဖစ္မွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လဲ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ဖို႔ ေနာက္ထပ္ အားလပ္ရက္ေတြမွာ ထပ္လာခဲ့မယ့္အေၾကာင္း ေျပာျပရပါတယ္။ အဲဒီ့ေန႔ကေတာ့ စည္သူက ၂၂ ရက္ေန႔အတြက္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ အြန္လိုင္းကေန Booking သြားတင္ပါတယ္။ ကိုေအာင္ေငြကေတာ့ မနက္ျဖန္ကို မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လိုက္ပို႔ေပးမယ့္အေၾကာာင္း တဖြဖြေျပာရွာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လဲ စည္သူတို႔က ခြင့္ ေနာက္ထပ္ယူလို႔ မေကာင္းေတာ့တာေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ၾကိမ္မွ ထပ္လာခဲ့မယ္ဆိုျပီး နွစ္သိမ့္လိုက္ရပါတယ္။ ဘယ္မွ မသြားျဖစ္တာေၾကာင့္ တစ္ေန႔ခင္းလံုး ကိုေအာင္ေငြတို႔ရဲ႕ ပုေလာဇာတိဖြား လက္ေ၀ွ႔ေက်ာ္ ၂၀၀၇ နဲ႔ ၂၀၀၈ ခ်န္ပီယံ ေတြ႔မေရွာင္ရဲ႕ ပြဲေတြကို ၾကည့္ျဖစ္လိုက္ပါတယ္။ လက္ေ၀ွ႔ပြဲမေတြ မၾကည့္ရတာ ၾကာျပီဆိုေတာ့ ဒီလက္ေ၀ွ႔ေက်ာ္ရဲ႕ပြဲကို စိတ္၀င္တစား ၾကည့္ျဖစ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီလက္ေ၀ွ႔ေက်ာ္ကေတာ့ အရင္ ခ်န္ပီယံေတြနဲ႔ မတူပဲ အေတာ္ေလးအၾကမ္းခံနိုင္ျပီး လက္ေ၀ွ႔ပညာ အေတာ္ေလးေကာင္းတာ သတိထားမိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာ့ လက္ေ၀ွ႔ေက်ာ္ ေတြ႔မေရွာင္နဲ႔ ေမြထိုင္းခ်န္ပီယံ ပါ၀ီတို႔ရဲ႕ပြဲကို အထူးပဲ သေဘာက်မိပါတယ္။ ပါ၀ီကို နွစ္ခ်ီေျမာက္မွာပဲ ေခါင္းတို္က္ခ်က္နဲ႔ အနိုင္ယူနိုင္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ တိုက္စစ္ဆန္တဲ့ တရစပ္ထိုးသတ္မႈေတြက ပြဲၾကည့္ပုရိသတ္ကို အထူးဆြဲေဆာင္မႈ ရွိတာေတြ႔ရပါတယ္။ မနက္ျဖန္နံနက္ ၉နာရီခြဲကားနဲ႔ ကြာလာလမ္ပူကို ျပန္ၾကေတာ့မွာမို႔ ကိုျမင့္ေအးက ကားလက္မွက္ကို သြား၀ယ္ေပးထားပါတယ္။ ဒီေန႔ညစာကိုေတာ့ ရံုးကအစ္မ လက္ရာျဖစ္တဲ့ လက္ဖက္သုပ္နဲ႔ ပုဇြန္သုပ္၊ ကင္းမြန္သုပ္၊ ၾကက္သားသုပ္၊ ဘိတ္ငါးပိသုတ္၊ ပုဇြန္ေၾကာ္၊ ပင္လယ္ငါးခ်က္၊ ၀က္သားဟင္းတို႔နဲ႔ စားလို႔ျမိန္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ၂၂ရက္ေန႔ နံနက္ပိုင္းမွာေတာ့ နံနက္စာစားျပီး ကားဂိတ္ကို ကိုေအာင္ေငြနဲ႔ ျမန္မာ အိႏိၵယလူမ်ိဳးတစ္ဦးက ကားနဲ႔လိုက္ပို႔ေပးပါတယ္။ သူ႔ကို ျမန္မာနိုင္ငံကေန ေရာက္တာၾကာျပီလားဆိုျပီး ေ၀ျဖိဳးကေမးၾကည့္ေတာ့ ျမန္မာနိုင္ငံကိုေတာင္ မျမင္ဖူးဘူးတဲ့။ မေလးရွားမွာပဲ ၾကီးျပင္းလာတာလို႔ ေျပာပါတယ္။ ရံုးကအစ္မကေတာ့ မနက္ျဖန္မွာ Pangkor ကၽြန္းကိုသြားမွာမို႔ ေနခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ စည္သူရယ္ ေ၀ျဖိဳးတို႔ သံုးေယာက္သားပဲ ကြာလာလမ္ပူကို ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ေန႔လည္ ၁၂နာရီခြဲေလာက္မွာေတာ့ ကြာလာလမ္ပူရွိ ပူဒူးရာယာ ကားဂိတ္ကို ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဒီခရီးေလးကို သြားျဖစ္ခဲ့တာ အလြန္ပဲ တန္ဖိုးရွိတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြ ရခဲ့ပါတယ္။ ဟူတန္မယ္လင္တန္မွာရွိတဲ့ ျမန္မာေတြဟာ စည္းလံုးၾကတာကို ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ျမန္မာျပည္က ရြာေလးတစ္ရြာကို ေရာက္ေနတဲ့အတိုင္းပဲ ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဖခင္ၾကီး ကိုယ္တိုင္ကလဲ ပင္လယ္ေရလုပ္သားတစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့လို႔ ပင္လယ္အေၾကာင္း ငါးဖမ္းလုပ္ငန္းအေၾကာင္း ၾကားဖူးနား၀ ရွိခဲ့ေပမယ့္ ယခုလို လက္ေတြ႔ ေလ႔လာခြင့္ကေတာ့ ပထမဦးဆံုး အၾကိမ္လို႔ ဆိုနိုင္ပါတယ္။ လက္ေတြ႔ သြားေရာက္ ေလ့လာၾကည့္မွပဲ ပင္လယ္ေရလုပ္သားေတြရဲ႕ ဘ၀ ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္တယ္ဆိုတာ သိရွိနားလည္နိုင္ခဲ့လို႔ ျမန္မာျပည္က ဖခင္ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေပၚ အလြန္ပဲပင္ပန္းစြာ ရွာေဖြေကၽြးေမြးခဲ့မႈေတြကို ျပန္လည္ အမွတ္ရခဲ့ျပီး ဖခင္ရဲ႕ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို အထူးပဲ သိရွိနားလည္နိုင္ခဲ့လို႔ ဒီခရီးစဥ္ဟာ အလြန္ပဲ အက်ိဳးရွိခဲ့တယ္လို႔ ဆိုရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ကိုေအာင္ေငြနဲ႔ ကိုျမင့္ေအးတို႔ရဲ႕ ဧည့္၀တ္ေက်ပြန္မႈ ေတြကိုလဲ အထူးပဲ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ ပင္လယ္စာေတြလဲ တ၀ၾကီးစားခဲ့ရတာမို႔ ပင္လယ္စာၾကိဳက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ အျမဲတမ္း အမွတ္ရေနမွာျဖစ္ပါတယ္။